Trafiłam na nich klasycznie. Szukałam czegoś taniego w Las Palmas, najlepiej ze śniadaniem, w miarę w centrum i żeby nie trzeba było kryć dzieci po kątach. Booking pomyślał chwilę, prychnął i wypluł aże ze dwie opcje, z których wybrałam tańszą. Romantycznie. Mieli przestronny, po karaibsku kolorowy dom z kilkoma pokojami dla gości, sporą kuchnię z…
Jest we mnie – w każdym chyba – sporo podłoża, ziemi, z której wyrosłam. Zazwyczaj wydaje mi się, że jestem jej świadoma, że ogarniam, że wiem, co mi wyszło na dobre, a co nie całkiem, co zakwitło, a co do dzisiaj usiłuję wyplewić. Ale potem nagle coś się dzieje i okazuje się, że, krótko mówiąc,…
Stoimy w przedpokoju, Druga krzyczy przeraźliwie. Jest na mnie zła. Bardzo, bardzo, BARDZO zła. Ociera się falami o granicę histerii – tę granicę, za którą już nic nie ma – ale jej nie przekracza, więc nadal traktujemy się poważnie. Jestem w nenufarowym nastroju. Po którymś z kolei odpartym spokojnie szturmie na coś-co-mi-się-akurat-uwidziało-i-wuj, gorączkowo, z jakąś…
W zamierzchłej przeszłości postanowiłam zbawić świat na miarę ówczesnych możliwości i zostałam tutorką Wiosny: raz czy dwa razy w tygodniu pomagałam w lekcjach jednej rezolutnej ośmiolatce, której matka zapieprzała na trzy etaty, żeby wyżywić i ubrać ją i czworo innych rezolutnych (piąte, takie mniej jakby, w poprawczaku), w związku z czym na niewiele więcej wystarczało…
– Druga, poproszę nożyczki. Potrzebuję ich teraz. – Nie. [pauza] Teraz nie mogę, bo [pauza] jestem zajęta. [pauza] Nie widzisz? [pauza pauza] Za chwilę ci dam. – Za jaką chwilę? Co zdążę zrobić do tego czasu? [jednostki miary są różne, od zatańczenia do Tequili do przeczytania „Tytusa w cyrku”] – Za dwie minutki. – Aha.…
Stoję pośrodku pobojowiska po pierniczkowo-kartkowo-łańcuchowej niedzieli, mam we włosach kolorową posypkę, wszystko się lepi od miodu, lukru, krzyku i chichotu. Opieram się o blat, oddycham spokojnie. Nie mogę wyjść ze zdziwienia. Znam się dobrze, na wylot się znam. Wiem zwykle przynajmniej albo co, albo dlaczego, bywa, że rozumiem oba. To czasem usypia, przytłumia wyczulenie na…
Jeden rzut oka wystarcza, żebym się do reszty uspokoiła. W sam raz. Tak jak myśleliśmy – koktail, nie bal. Panie poprawiają toalety, panowie ściskają dłonie – od razu widać, komu trzeba, a komu warto. Z wrodzoną bezczelnością śmiertelnie poważnie odbieramy należne nam skinienia na-wszelki-wypadek. Nie pamiętam, kiedy szelmowskie pięciolatki w nas miały takie używanie. Elektryczne…
Plan teoretycznie jest prosty i klarowny: zbieramy dzieciaki z przedszkola, ja z Drugą udaję się na kawkę i ploteczki do koleżanki, TST z Pierwszym próbują szturmem zdobyć fryzjera, po czym mały zostaje odwieziony do Wielkiej Matki na noc, ja do kina, a Druga w ciepłych ramionach ojca do własnego łóżka. Przepiękny początek przecudnego łikendu. Gorąca…
Późne popołudnie, stoję na przystanku. Jest absolutnie pięknie i absolutnie zimno. Ślizgam się wzrokiem po ludziach. Pod górkę sunie ku mnie bielutka jak gołąbek kobieta. Rękę z małą reklamóweczką opiera na kuli, w drugiej trzyma sporą siatę z Mili, choć w sumie wygląda, jakby to siata trzymała ją. Porusza się z trudem, straszliwie wolno, krok za kroczkiem, często…
Jakiś czas temu przeczytałam wywiad w Tygodniku Powszechnym (zalogujcie się, będzie za friko, warto). Zalągł się we mnie znacznie bardziej, niż wcześniejszy artykuł, od którego wszystko się zaczęło, ten, że idą po nas. Oni, nacjonaliści. Przeczytałam i uwiera mnie, gniecie. Zrobiłam sobie rachunek sumienia. TSM ma ze dwa i pół roku. Napisałam w tym czasie, wordpress…
Były, są i najwyraźniej będą. Kiedyś było łatwiej, mniej refleksyjnie. Dzieci się po prostu miało. Niespecjalnie się człowiek zastanawiał. Jak się tak trzylatkowi drogę ręką zagradzało, a on wpadał w panikę, w stupor, jak uciekał z wrzaskiem, to to hiperzabawne było, wszyscy się śmiali przecież. Kij z tym, że się właśnie wyprowadził z pijąco-bijącego domu.…
Jest sezon weselny. W moich ukochanych chłodnych porankach sierpnia czuć już nadejście jesieni, ale przecież nic a nic nie ujmuje im to z letniości. Grzesiakowa pisze ładnie, płynnie i bez zwachy, tak jak się pisać powinno o rzeczach ważnych i prostych. Niemal dokładnie w naszą rocznicę nasi najbliżsi idą za rękę bardzo zielonym kobiercem z nomen omen Przyjaciółmi w tle;…
Czasem zapamiętuję smaki. Jest wieczór, leżę na kanapie oparta o TST, żrę czipsy, piję piwo i oglądam Bonda. Wcześniej tamtego dnia telefon budzi mnie o 3:15, po trzech godzinach snu-studni. Mam około 800 sekund do wyjścia z domu, pierwsze autobusy niezwykłe są czekać. Na dworze dwadzieścia dwa stopnie na minusie. Wieje. Jeszcze pod kołdrą nawiedza mnie chłód nieszczelnych…
Kiedy tylko definitywnie przestaje pluć żabami, przenosimy życie na balkon. Przy pierwszej kolacji przy świecach w tym roku lekko jeszcze grabiały nam ręce, ale emigrujemy uparcie, rodzinnie, z kocykami, w polarach i czapkach. Z biegiem czasu kawa zaczyna stygnąć wolniej, zioła kwitną, a rozkładany stolik, parapet i krzesło tego, który nie zdążył, zmieniają się w…
No więc jadę tym autobusem. Jest dziewiąta rano może, może jeszcze nie ma. Wchodzą. Idą w moją stronę. Nie wierzę; mimowolnie drugim spojrzeniem upewniam się, że NAPRAWDĘ łączy ich coś więcej niż czasoprzestrzeń siemianowickiego przystanku. Zbliżają się spokojnie, w zwolnionym tempie, rozbujanym krokiem doświadczonych bosmanów komunikacji miejskiej. Siedzę na końcu, pośrodku na samej górze – na…
Taka Sobie Matka 