O mojej córce dziwce.

Pisałam już kiedyś, że nikt nie potrafi tak szybko i skutecznie podnieść mi ciśnienia jak Wielka Matka. Bywa, że mam ochotę ją rozszarpać, wytrząsnąć z niej całe to nieprzemyślenie, ten głuchy głos ludu, który powtarza bezmyślnie jak echo, choć przecież nie jest ani głupia, ani niezdolna do refleksji własnej.

Ostatnio siedzimy między drugim a ciastkiem, w najgorszej możliwej konfiguracji, to znaczy ja podminowana czymśtam, ona wygłaszająca bez związku cudze sądy o świecie. A że na wieś wszelkiej maści oburzenia dochodzą z opóźnieniem, zanim zdążyłam się zorientować, wzięłyśmy kurs na Dubaj. Pozwalam jej przez trzy i pół minuty mylić koprofilię z koprofagią (ja z tych, wiecie, co nie musieli pytać wikipedii), w czwartej nie dzierżę.

– Mamo, a co, na miłość boską, cię – a tym bardziej mnie – obchodzi,jak jedna z drugą dorosła baba zarabia na torebki?

– A bo jasne, a bo ty najmądrzejsza jesteś, razem z tym bratem twoim [ostateczny argument]! Ale zobaczyłabyś, jakbyś śpiewała, jakby to o twoje dziecko chodziło!

Ciastko staje mi w gardle, liofilizowana kofeina nie pomaga. Oddech. Nenufar. Nie warto. Nie ma sensu. Jak to jest zrobione. Uśmiechnięta Różdżka na okładce Pani, policzkowana radośnie i metodycznie przez Drugą. Pac pac, nenufar, nie miej litości, córeczko.

Wyłączam fonię, automatycznie wczuwam się w siebie pytająco, jak zawsze, gdy pada sakramentalne „ale jakby to o twoje dziecko/męża/ojca chodziło”. To moja ślepa plamka, defekt – ja NAPRAWDĘ nie wiem, co wtedy. Gdyby chodziło w sensie. Co się zmieni.

Mam Przyjaciela, z tych rzadkich okazów, co i przy ciele, i przy jaźni. Pałam do niego miłością niepytającą. Kiedyś na imprezie złapałam go całującego się z tępą laską X, podczas gdy Y, może i nie mniej tępa, ale za to jego własna, leżała martwa dwa metry dalej. Czy przestałam go kochać? Nie. Czy przez to, że go kocham, pospolite ciulstwo, którego się dopuścił, przestało być ciulstwem? Wysublimowało się choć trochę? No przecież nijak.

No chyba że to chodzi o Granicę Dobra i Zła. Kiedy wróciliśmy z wystawy von Hagensa, dyskutowaliśmy z moim teściem – który nie wyobraża sobie iść na nią ze względów pryncypialnych –  o tym, co można, a czego nie. Dla mnie, jeśli dwie strony dobrowolnie się na coś godzą, mnie nic do tego. Czyli co, jeśli ktoś chce być masochistą i znajdzie sobie kogoś o upodobaniach sadystycznych, to uważasz, że należy im na to pozwolić?  Moje natychmiastowe, zaskoczone, najokrąglejsze nooo-o [a-co-ja-mam-do-pozwalania] trochę zbiło go z pantałyku. Dla niego to było nie do pomyślenia. Nie bo coś. Bo po prostu. Szanuję to, tak samo jak szanuję ludzi, którzy zachowują dziewictwo do ślubu. Nie każę nikomu żyć w moim świecie, jeśli tylko koniecznie nie chce, żebym żyła w jego.

Patrzę więc z ukosa na matkę, czy w niej może ten Dubaj dotyka świętej ostateczności. A gdzie tam. O soczystą plotę chodzi, taką nieprzyzwoitą, mówioną szeptem. Włączam fonię. Przez mać moją przepływa właśnie jak przez sito o za dużych oczkach źle udawane zaskoczenie, że te panienki, co się półgołe na zdjęciach w necie wyginają, wykorzystując swoje jędrne pięć minut, tak naprawdę wyginają się gołe też. I nie tylko. I kasę czeszą, że huhu, ale nie mówią potem, skąd ją mają.

– Ja bym cię chyba zabiła. Albo siebie.

I po co to mówisz, mamo? Przecież zdajesz sobie sprawę równie dobrze, jak ja, że byś nie zabiła. Że jakbyś się już naklęła, nadarła i napłakała, to zapytałabyś, jak się zabezpieczam przed pobiciem, gdzie chodzę do lekarza i czy odkładam na później, bo ponoć się zarabia dużo, ale raczej krótko. Jestem o tym przekonana, bo jesteśmy z tej samej gliny. Zrobiłybyśmy tak nie dlatego, że jesteśmy nowocześnie tolerancyjne i bezbrzeżnie wspierające. My po prostu obie wiemy, że koniec końców to nie jest nasza dupa.

Ludzie hodują sobie dzieci w różnych celach i z różnymi założeniami. Moje podstawowe jest takie, że pewnego dnia wezmą za siebie odpowiedzialność.

I że ja im na to, chcą nie chcąc, pozwolę.

TSM