Krok.

To było bardzo dawno temu, nawet pory roku nie pamiętam, ale śniegu nie było. Stoję przed przejściem dla pieszych, obok mnie kobieta, w paltocie jakimś, więc pewnie jesień. Albo wczesna wiosna. Auta jadą i jadą, jestem zakochana lub właśnie się odkochuję, albo przetrawiam trzeciego sortu poezję, albo zbawiam świat gdzieś z Ho! w tle – grunt, że dopiero po jakimś czasie zauważam, że laska, o którą się opiera, jest biała. Pytam, czy nie pomóc, w końcu przeprowadzanie ślepych staruszek na pasach to klasyka gatunku. A chętnie. No to już. Okazuje się, że nie bardzo wiem, co robić, ale co tam, chojraczę, w końcu ja jestem ta fajna, a ona ta biedna. Zabieram się trochę jak pies do jeża, w końcu niezdarnie chwytam za dłoń (pani Ewa-od-maluchów, co mnie kiedyś do pary przyganiała, byłaby ze mnie dumna). Kobieta śmieje się łagodnie, w głos – mało jest rzeczy bardziej creepy niż śmiech niewidomych, zawsze wyglądają, jakby się do boga śmiali, nie do ciebie.

Słoneczko, to się nie tak robi.

Każe mi się chwycić za usztywnione przedramię, mocno, na całej długości. Układa się chwilę w moich rękach jak w łupkach, po czym daje znak – idziemy. Nie wiem, czy to na jej komendę, ale w końcu zatrzymuje nam się jakiś volksvagen. Robię krok i natychmiast rozumiem – ona ze sposobu, w jaki napinam mięśnie, wnioskuje, co zrobię za chwilę: w którą stronę skręcę, czy przyspieszę, kiedy zacznę pokonywać przeszkodę. Stapia się z moim ruchem, właściwie nie muszę nic mówić. Rozchodzimy się zaraz po drugiej stronie ulicy; po podziękowaniach idzie pewnie, mnie nagle jakby czegoś brakowało.

——————————————-

Dziś odbieram Pierwszego z przedszkola. Wygłupia się, łazi po krawężnikach. Nagle ni z tego ni z owego wgapia się we mnie łapczywie i ściska jakoś tak kurczowo, czuję to w gardle.

Mamusiu, chwyć mnie, tak, żebym ja nie upadłem.

Widzę ją.

To znaczy jak, Synku? Pokaż mi, jak będzie najlepiej, dobrze?

Naucz mnie.

TSM